Fenerbahçe ile Galatasaray farkı!..

Fenerbahçe onca sakatına ve eksiğine rağmen “gereğini yaptı” ve “abonesi olduğu” Şampiyonlar Ligi gruplarına kaldı; tebrikler!..
Fenerbahçeli oyuncular bütün bir maç boyu “Şampiyonlar Ligi’ne kalmanın kendilerine de, takımlarına da, kulüplerine de, Türk futboluna da neleri getireceğinin bilinci içinde” mücadele ettiler; iyi oynayanı da, kötü oynayanı da “bu bilinç içinde mücadele edince” hedefe, elbette “Şampiyonlar Ligi’nde ara hedefe” varıldı; takım olmak budur!..
Fenerbahçe, “her geçen gün”, takım olarak oynadığı futbolun üstüne koyacağına, eksik gediğini de kapatacağına göre “grup maçlarında da başarılı olacaktır”; göreceğiz!..
Galatasaray ise, “bir zamanlar maziye bak, neler yapardık” şarkısını söylemeye ve “bıraktım” Şampiyonlar Ligi’ni, “Avrupa’nın daha arkadaki kupalarında” dökülmeye, hatta “en başta” yollarda kalmaya devam ediyor; başarısızlığa abone oldu; yazıklar olsun!..
İnat ve ısrarla, ama şu gerçek ki “çok anlamsız ve haksız” bir kararla “Hakan Şükür’ü gönderdim” diyen Adnan Polat - Adnan Sezgin ikilisi, “Şampiyonlar ligi, gruplarına kalacak” bir takım kuramadılar; “bir sağ beki ve bir golcüyü” Steuau Bükreş maçlarına yetiştiremediler!..
“Sakat olsun, benim olsun, iyileşirse büyük iş yapmış oluruz” diye “adı büyük” ama “sakatlıkları sebebiyle” fiyatı düşük oyuncuları alıp getirdiler; “ya tutarsa” ticareti Nonda ile başladı, Linderoth, Kewell ile devam etti; şimdi de Milan Baros!..
Pardon, Lincoln’ü unuttum; onun ise durumu tümüyle belliydi ve “sakatlığının geçmesi” mümkün değildi; zira “ruh sağlığı” spor sahalarında, futbol sahalarında, onu “dengesiz” tanıtacak kadar inişli çıkışlı bir eğri çiziyordu; istikrarı yoktu; ne zaman, ne yapacağı belli değildi!..
Buna “müzmin yedek” bir İtalyan kaleciyi de eklerseniz, “böyle” bir “yabancılar mangasından” kim, nasıl ve ne kadar zamanda “büyük bir takım” çıkaracaktı?..
“Sıradan” Avrupa takımlarında “hocalık yapmış” ve “oralarda da işine son verilmiş” bir teknik adamla ve “böyle” bir yabancılar mangasıyla “Galatasaray nasıl büyük takım” olacaktı?..
“Olması zor” diye yazdığımızda, “bazı” Galatasaraylı okuyucularımızdan “Biraz sabır, daha yeni başladılar” diye sitem alıyorduk; sporda, futbolda “sabır vardır” ama “hedef varsa ve yakınsa”, hedef “sabır beklemez”; işte Steuau da beklemedi; Lacatus’un yönetiminde “hedeflerini belirlemişlerdi” ve “o hedefe varmak için” iki maçta da “ne gerekiyorsa, ellerinden ne geliyorsa” onu yaptılar ve “hedeflerine varıp” Şampiyonlar Ligi gruplarına kaldılar; “oyuncu ağırlığı olarak” Galatasaray’dan “çok daha hafif olmalarına” rağmen!..
Fenerbahçe ile Galatasaray arasındaki fark da, Skibbe ile Lacatus arasındaki fark da burada:
Fenerbahçe, “bunca eksiğine rağmen” hedefine vardı; Lacatus da, Galatasaray ile Steuau Bükreş arasındaki “futbolcu farkını kapadı” ve Galatasaray’ı eledi!..
Daha acısı; dua edelim “genç” Rumen futbolculara; Galatasaray “beşlik” de olabilirdi!..
Maçı büyük bir üzüntü içinde seyrettim; elbette “yenilgiye de, oynanan kötü futbola da üzüldüm” ama asıl “büyük üzüntüm” başka bir hususaydı; “temel” hususa:
Galatasaray Futbol Takımı “ruhunu yitirmişti”; bıraktım “Galatasaraylılık ruhunu” bir yana, sarı - kırmızılı ekipte “takım ruhu, takım olma ruhu” bile yoktu!..
Geçen yılın “teknik direktörsüz kalan” Galatasaray’ını ve yaptığı mücadeleyi hatırlayın; bir de Bükreş’teki Galatasaray’ı onun yanına koyun; ne dediğimi çok iyi anlayacaksınız!..
Farkı daha iyi anlatayım:
Dünün “Galatasaraylılık ve takım olma ruhunu” Hakan Şükür’ün başkanlığında “takımın ağabeyleri” temsil ediyordu; bugün başkan Adnan Polat ile beraber “o grubu silen”, bitmedi; “kendisinin direksiyona müdahale etmesini sineye çekecek olan” bir teknik adam kadrosu kuran Adnan Sezgin temsil ediyor!..
Takım içinde, “o ruhu”, bir tarafa atılmayı bekleyen ve bunu da açık açık ifade eden, “birinci kaptanlık etiketi elinden alınmış olan” Hasan Şaş temsil ediyor, biraz da “Kewell gelince sağa kaydırılan” ve “futbol olarak buna küstüğünü Bükreş’te bütün bir maç gösteren” Arda!..
Ben Galatasaraylılık ruhundan söz ediyorum; bana “Servet” filân demeyin; o ve onun gibiler “iyi birer profesyonel”, Nonda da öyle, ama “iyi profesyonellik yetmiyor”; Galatasaray’da yetmiyor; Galatasaray’ın hamuru başka!..
“İyi profesyonelleri”, aynı takım içinde “Galatasaraylılık ruhu ile mücadele eden” futbolcularla harman etmezsen, olmuyor; olamıyor; Steuau önünde de olmadı!..
İşte Bükreş’teki maçta “Kewell’ın direğe giden aşırtması” hariç tek gol pozisyonuna girilmemesinin, dahası “güçsüzler takımı gibi” 90 dakika “al gülüm ver gülüm paslaşmalarıyla” zaman öldürülmesinin, “en güvenilen” defansın “beş gollük bir hezimete yol açacak kadar” perişan olmasının ve “kenarda” yan yana konulmuş “kilden yapılmış iki heykel gibi” duran teknik adamların verdiği “acı” görüntünün “hiç” değişmemesi bu yüzden!..
Galatasaray’ın değil 90 dakika, “bin doksan dakika oynasa gol atamayacağı belli olmuşken”, oyuna müdahale için, mesela “ilk çıkarılması gereken” Lincoln’ü çıkarmak için saha kenarında “o kadar dakika bekleyen” ve “çok kıymetli dakikaları heder eden” bir teknik kadro ile Galatasaray nereye gidebilir; söyler misiniz bana ey Galatasaraylılar; özellikle “sabır” diyen Galatasaraylılar?..
Bakın daha açık söyleyeyim; “iki heykel gibi duran” Skibbe’ye ve Ümit Davala’ya rağmen, dün gece Galatasaray’ın başında “menajer olarak” Adnan Sezgin yerine, Hakan Şükür olsa idi; takımın “nasıl bir ruhla” maçı oynayacağını görürdük; ben “Galatasaray yenerdi, tur atlardı” demiyorum; “yenmek - yenilmek” ayrı şey, “takım ruhu ile oynamak, mücadele etmek” başka bir şey!..
Hasan Şaş’ın “oyuna girdiği anda” birdenbire ortaya çıkan “5 - 10 dakikalık” coşkulu ve “yenilgiyi kabul etmeyen” futbol, “ne söylemek istediğimi” çok iyi anlatıyor!..
Birilerinin utanması, çok utanması gerek; “Torbadan ah şu takım çıksa da elesek” dedikleri takım çıktı; şimdi Bükreş’ten “İyi ki beş yemedik” diye teselli bularak dönüyorlar; bilmem ki daha ne diyelim?..

tÜRKIYE GAZETESI ÖCAL ULUC