İnsan eğer gece uyanık olursa
Gecenin ne kadar karanlık olduğunu
Ne kadar sessiz olduğunu anlar
Sen beni uykumun en güzel yerinde uyandırdın

İnsan eğer güneşe bakarsa canı acır
Bakmadan çok güzel sanır
Hep güneşe aldanır
Sen beni güneşe bakmaya mecbur bıraktın

İnsan eğer mutluluktan ağlarken
Ağlamayı keserse anlar ne demek olduğunu
Kalbinin nasıl yandığını hisseder
Sen beni mutluluktan hiç ağlatmadın

İnsan kavuşamadığının hasretini duyar
İçi parçalanır herkese bağırır çağırır
Kalbi yanar gözleri ağlar
Sen beni hiç kendinle yalnız bırakmadın

İnsan değer gördükçe insan olduğunu anlar
Omzu yükselir karşısındakine daha bi bağlanır
Gözleri ışıldar mutluluktan uçar
Sen beni hiç insan yerine koymadın..


G. Tunceri